Στο
νησί τις είχαμε συνδέσει με την Μεγάλη Πέμπτη. Ήταν το έθιμο που επέτρεπε αυτή
τη διανθισμένη με το μοναδικό αίσθημα της ορθόδοξης χαρμολύπης να επιτρέπεται η
κλοπή. Οι κοπελιάροι μπορούσαν να μπουν στα σπαρμένα χωράφια που αυτά τις γλυκές
νυχτιές ησύχαζε η άνοιξη και έκοβαν χλωρά κουκιά, γλυκίδια – αυτά που μετά κάνουν
το φάβα – και βεβαίως αγκινάρες που υπήρχαν στον γύρο των χωραφιών. Τα έπαιρναν
όλα αυτά στις ποδιές των γυναικών που ξενυχτούσαν τον Εσταυρωμένο, μουρμουρίζοντας
το μοιρολόι της Κεράς: «Σήμερο μαύρος ουρανός, σήμερο μαύρη μέρα»…
Μαγείρευαν
τις αγκινάρες ολόκληρες, με ρύζι ανάμεσα στα φύλλα τους, και μετά τις ξεφυλλίζαμε
στο πιάτο, γλύφαμε το ρύζι και δαγκώναμε και τη σάρκα που έμενε πάνω στο φύλλο
καθώς το αποχωρίζαμε από την κεφαλή. Μετά, τις ίδιες μέρες της Σαρακοστής, έμαθα
τις αγκινάρες από την άλλη πλευρά τους, τη μεσσηνιακή. Η μητέρα Ρωξάνη, καλή της
ώρα, τις έκανε στο τηγάνι. Τις θυμηθήκαμε πάλι αυτές τις ημέρες και η Ευγενία τις
έκανε σύμφωνα με τη συνταγή της μαμάς της.
Πέντε
αγκινάρες με το κοτσάνι τους, τις ξεφύλλισε και τις έκοψε στη μέση. Τις έτριψε
με λεμόνι και τις έβαλε στο νερό μαζί με τις κούπες για να μη μαυρίσουν. Μετά τις
έβρασε σε ελαφρώς αλατισμένο νερό και τις κατέβασε όταν ακόμη κρατούσαν. Τις σούρωσε,
τους έβαλε πιπέρι και τις αλεύρωσε και τις τηγάνισε σε ελαιόλαδο. Τις έβγαλε πάνω
σε χαρτί κουζίνας να τραβήξει το παραπανίσιο λάδι και τις σερβίρισε με λεμόνι.
Για
αυτούς που δεν νηστεύουν, ο τέλειος προορισμός αυτού του φαγητού είναι να γίνει
ομελέτα. Μπαίνουν ξανά οι αγκινάρες στο τηγάνι με λίγο ελαιόλαδο και μετά τις σκεπάζουν
τα χτυπημένα, και αλατοπιπερωμένα, αβγά, και ανακατεύουν μέχρι να ψηθούν. Είναι
παράξενο, αλλά και εδώ ταιριάζει πολύ το λεμόνι και κάνει την ομελέτα εξαιρετικό
μεζέ για τη ρακή. Ούτως ή άλλως στην Κρήτη θεωρούν την άγρια αγκινάρα το καλύτερο
ταίρι για την ρακή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου